This is actually a homework so I thought, might as well post it here. It does qualify as a blog post ain't it? It's about ambitions. Here it goes.

“So what do you want to be when you grow up?” Like most kids, I was asked this question repeatedly while growing up. And for some time, I thought I knew the answer. I would always answer, “I want to be a teacher, just like Nanay.” My grandma would tell us stories about how she made a living through teaching. It sounded like a great experience. During elementary years, my teachers would complain about their small salary. As a 4^th grader, I was already aware of how a job works- you work then you get paid. The small salary thing about public school teachers made me think twice. I was discouraged and immediately changed my ambition. I decided to be a nurse instead. Only to realize, who am I kidding? I’m afraid of blood, of wounds. I easily get grossed out. In high school, I had lots of dream jobs. But the one that I really wanted was to become an artist. I made up my mind, and decided to take Fine Arts in college. I told my mom about it and she’s happy about my decision. My first choice was to take Fine Arts in UP. My mom and I had an agreement that she will only let me study in Manila if I’m going to either UP or UST. Unfortunately, I didn’t pass the UPCAT. I kind of expected it. I feel like I was not smart enough to go to UP. I gave up on UST because I didn’t want my mom to die of hunger and stress about debts. So I decided to study here in Naga.

The last 2 months for high school was packed with career talks and college admission tests. I took the exams for most of the schools here in Naga. I passed each exam and I was even offered a few scholarship grants. It all came down to two choices, Nursing in USI or DIA in Ateneo. I had to follow my dreams of becoming an artist, maybe not the artist I’m hoping for but somehow close to what I had in mind.

Hopefully, I'll be graduating in March 2011. Thanks Mom. Thanks Papa God :)

Labels are for clothes, not for people.

I'm gonna start blogging more often, which means more updates about the perks of being a bipolar self-proclaimed artist.

Ah. Here's a good start. A gratuitous picture of myself pigging out. Ha!

*Title is irrelevant, so is the picture. IKR? See you soon! :)

I'm Moving

I'm moving to Wordpress. Goodbye Blogger.

365 days and counting

Paano nga ba kita babatiin ngayong Death Anniversary mo? Pangit naman kung “Happy 1^st Death Anniversary” di'ba?

Tatlong daan at pitompu't siaym na araw na ang nakalipas mula ng ika'y pumanaw. Marami ng nagbago Nay. Madalas ng malungkot dito sa bahay. Lagi kasing walang tao. Kapag mag-isa ako dito, lalo lang kitang naalala. Kaya minsan, mas gusto kong wala sa bahay. Sabi nila, matututo rin daw kaming mkalimot. Pero bakit ganun? Ramdam ko pa rin ang pangungulila ko sa'yo, na para bang kahapon ka lang lumisan.

Saan mang sulok ng bahay ako pumunta, ikaw pa rin ang naalala ko. Mukha mo pa rin ang pumapasok sa isip ko. Bihira nga akong pumasok sa dati mong silid. Masyado kasi akong nalulungkot. Marami kasi tayong naiwang alaala doon. Sa silid kung saan sabay tayong natutulog. At sa mga gabing walag kuryente, pilit akong sumisiksik sa maliit mong kama. Miss ko na ang init na iyong likod sa tuwing ako ay yayakap. Sa pagising ko sa umaga,ikaw agad ang aking nakikita. Nakaupo ka sa gilid ng kama habang binabasa ang bibliya. Madalas tayong magkulong doon at patagong kumakain ng mga tago mong tsokolate at mga prutas. Tuwing linggo, magigising na lang ako sa amoy ng iyong pabango at bago ka umalis, di mo nakakalimutan na sermonan ako kung bakit hindi ako nagsisimba.

Kung alam ko lang na lilisan ka na, hindi na sana ako lumipat pa ng ibang silid. Nanatili na lang sana ako doon kung saan magkatabi lang ang kama natin. Doon kung saan gabi-gabi kong naririnig ang iyong hilik. At sa mga gabing pareho tayo hindi makatulog, madalas kang magkwento na kahit paulit-ulit ko ng narinig, tila hindi ako nagsasawang makinig. Lalo na kapag tungkol sa kapasawayan ng nanay ko.

Habang tumatagal, lalong lumalalim ang pangungulila ko sa'yo Nay. Gutso na ulit kitang makasama. Minsan kasi, hindi ko na alam kung saan ako kukuha ng inspirasyon, ng lakas upang magpatuloy sa buhay. Nasaksihan ko kasi kung paano mo hinarap ang mga problemang dumating sa'yo. Kung paano ka nanatiling malakas at nanalig sa Diyos sa mga oras na nasa ilalim ka ng gulong ng buhay.

Nay, hanggang dito na lang muna. Miss na miss na kita :(

Tara pakamatay tayo.

Sa tuwing sasapit ang linggo, gusto kong mapag-isa. Kapag linggo kasi, mas damang-dama ko kung gaano kabigat ang mundong ginagalawan ko. Lahat ng problemang pinagdadaanan ko eh pilit na sumisiksik sa utak ko. Yung tipong, naguunahan sila, nag-aaway away para unang mapansin, kaya sumasakit ulo ko, leche. Problema sa pera, sa kolehiyo, sa pag-ibig, sa pamilya, sa pagtulog, sa isip, sa salita at sa gawa. Putangina lang.

Sa mga oras na mag-isa ako, gusto kong magpakamatay. Kung di lang isiniksik ng mga tao sa utak ko na kasalanan ang magpakamatay, malamang matagal na kong pinagpiyestahan ng mga lecheng decomposers na yan. Ang tao kasi, parang lobo- kapag punong-puno na, sumasabog. Sa sobrang dami ng iniisip ko ngayon, daig ko pa ang naloloka sa pagbilang ng wanmelyonkas na barya. Gusto kong tumakbo ng tumakbo. Gusto kong tumakas. Gusto kong iwanan lahat ng bagay na nag-aalis ng tuwa sa puso ko. Wala na kasing natitira sakin. Unti unti nang napapalitan ng lungkot at kaba ang saya.

Ang hirap maging tao, ang hirap maging normal. Pero mas mahirap kapag alam mong mag-isa ka lang, walang kakampi, walang kaibigan na parating nadiyan para makinig. Yung tipong ramdam mo na walang nagmamahal sa'yo. Yung tipong wala kang makausap, wala kang makuwentuhan, wala kang maiyakan o mayakap man lang. Mahirap kausapin ang sarili, lalo na pag tungkol sa kaputahan ng problema.

Nakakapagod umiyak. Nakakapagod rin tumawa, lalo na kung hindi ka naman talaga masaya. Sa dinami-dami ng pinagdadaanan ko ngayon, hindi ko na alam ang gagawin ko. Wala akong makapitan. Wala akong pambili ng alak. Wala rin akong pambili ng kahit isang stick ng yosi. Wala rin akong ganang kumain. Hindi ko na alam. Ang gulo na. Ayokong maglaslas, masyadong madugo, tsaka masakit yun. Hindi rin naman ako agad mamamatay kasi dadalhin ako sa ospital, macoconfine tapos aabsent. Mas magiging komplikado ang leche kong buhay.

Naiinggit ako sa mga kaibigan ko. Sa mga oras kasing ganito, kasama nila pamilya nila. Ako palagi lang akong mag-isa, nakakulong sa kwarto. Sana may kapatid rin ako, o kaya sana nandito ang nanay ko, pati ang tatay ko, para naman ramdam kong may pamilya rin ako.

Putangina talaga.

/laslas.